Zgodnie z oficjalną definicją e-learning to studiowanie wyłącznie przez Internet, które nie wymaga rzeczywistego kontaktu z uczelnią czy wykładowcą. Umożliwia to m.in. studiowanie osobom normalnie pozbawionym takiej szansy: obłożnie chorym, osobom samotnie wychowującym dzieci, pilotom samolotów, muzykom, żołnierzom służby czynnej, nawet więźniom. Niestety, w myśl obowiązującej w Polsce interpretacji Ustawy o Szkolnictwie Wyższym (która bezpośrednio tej kwestii nie precyzuje) e-learning akademicki w pełnym znaczeniu tego terminu jest u nas nielegalny.

- Co najwyżej 70% zajęć uprawniających do licencjatu lub innego stopnia naukowego może odbywać się przez Internet, a pozostałe 30% musi mieć miejsce na uczelni - mówi prof. Piotr Bołtuć, ekspert nauczania online. - Jest to podejście przestarzałe. Według światowych standardów wszystkie zajęcia, lub kierunki studiów, wymagające fizycznych udziału w zajęciach to ‘blended-learning' (tzw. system mieszany).

Zdaniem specjalisty, w Polsce istnieje kilka uczelni (zarówno prywatnych, jak i państwowych), które są wystarczająco przygotowane do prowadzenia e-learningu. Do pełnego wykorzystania ich platform szkoleniowych wymagana jest tylko zmiana aktualnej sytuacji prawnej.

- Można dyskutować nt. stosowanych w poszczególnych uczelniach e-learningowych metod dydaktycznych ale fakt, że są to zajęcia lepsze od wielu zajęć prowadzonych ‘na kampusie' nie wydaje się podlegać dyskusji. Wypowiadałem się o tym w Gazecie Prawnej i w innych gremiach bo uregulowania tego rodzaju uważam za niekonieczną stratę szans rozwoju polskiej edukacji. Ponadto dyskryminacja pełnego e-learningu prowadzi do ograniczania szans edukacyjnych osób przewlekle chorych, matek z małymi dziećmi, osób pracujących w takim systemie, że uczęszczanie na studia jest dla nich niemożliwe - dodaje Bołtuć.

Źródło: http://www.edustacja.pl