Poznaj opinie i przemyślenia uczestników naszej Szkoły dla Rodziców:

"Teraz czuje się bardziej pewny siebie. Kiedy spisałem moje pomysły na zasygnalizowanie córce problemu, od razu mi lżej i czuje siłę wewnętrzną, by w końcu z nią o tym porozmawiać i wytyczyć jej granice (nie za mocne ale takie, żeby obie strony były zadowolone)." 

"Na płaszczyźnie wyręczania mam wiele do odrobienia, tak uświadamiam sobie ile rzeczy córka mogłaby robić sama, ewentualnie przy lekkiej mojej pomocy. Przyczyną tak małej wymagalności (wyręczania) jest brak czasu. Jesteśmy zabiegani, pędzimy do pracy na zakupy i tak naprawdę patrzymy czy wszystkie rzeczy zaplanowane wykonaliśmy. 
Zaplanowane na usamodzielnianie w pierwszej kolejności to samodzielne ubieranie (od podstaw). Już powoli wdrażam poranne ubieranie, budzę córkę 10 minut wcześniej, i podaję jej rzeczy które wieczorem sobie przygotowała, asystuję jej i zachęcam oczywiście czasami słyszę "nie mogę!" to pytam czy przyda się pomoc? Trudniejszą sprawą jest ubieranie przed wyjściem, dużo zimowych rzeczy... ale stopniowo dodaję po jednej rzeczy do ubrania samodzielnie. Obserwuję dzieci w przedszkolu z grupy córki, tak samodzielne ubieranie jest możliwe i wykonalne- świetnie robią to niektórzy chłopcy, dyskretnie proszę córkę aby zwróciła uwagę na ubierających się kolegów.... "wiem, że dasz radę!!!, Spróbujesz? Zaczyna działać!!!!"

"Tak, wiem byłam w grupie zaślepionych matek miłością do dziecka, ale pewne kwestie trzeba powiedzieć głośno, wprowadzić w życie, żeby dotarło. Jaka mogę być dumna, że tak wiele potrafi zrobić córka, okazuje się, że więcej niż myślałam. Myślę, że jest zadowolona z siebie, a to motywuje do dalszego działania." 

"Nie oceniaj -doceniaj!!!! Tak wiem, że to działa!!!!! Zachęcam do robienia wspólnych rzeczy, współpracy np. w kuchni, przy sprzątaniu itp. głośno mówię o emocjach i pytam w tym samym momencie co Ty czujesz- dziecko skupia się i opowiada, pytam czy jest Ci z tym dobrze? Ograniczam wybór: to czy to? Bezwzględnie nie jestem zwolennikiem KAZAN! I MONOLOGÓW! SŁUCHAM!!! Tak zdecydowanie zmieniłam podejście, warto pomyśleć!!! "

"Córce ewidentnie było lepiej po rozmowie ze mną o problemie i wspólnie spędzonym czasie. Poczuła, ze nie jest z tym problemem sama i że rozumiem  jej problem i wcale nie uważam go za błahy. Zmieniła swoje nastawienie do mnie, mimo swojego humoru, bo zrozumiała, ze nie jestem jej wrogiem tylko osobą, której na niej bardzo zależy. Pojęła, że jestem za nią a nie przeciw niej. Powiedziała, że jestem najlepszym tatą na świecie."

"Oboje skorzystaliśmy z takiego podejścia. Ona czuła się lepiej bo wiedziała, ze ktoś wie co ona czuje albo przynajmniej stara się zrozumieć. Ja natomiast zacząłem myśleć  bardziej tak, jak dziecko, zrozumiałem że jej problemy są dla niej bardzo dużymi problemami i że gdybym był w jej wieku, to dla mnie też pewnie byłyby one duże. To nam bardzo pomogło komunikować się ze sobą."

"Wbrew pozorom dopiero teraz sama doświadczam, jak trudno jest swobodnie mówić o swoich uczuciach. To jest świetna nauka dla dorosłych. Zaczynam jako dorosła kobieta precyzować odczucia, (a jak musi być trudno dzieciom!), Ale to trzeba poczuć, jak robi się lżej na sercu. Jak bardzo człowiek jest zamknięty, jaką barierę sobie stawia, takie otwarcie prowadzi do więzi, zaczynamy się tego uczyć jak sobie ulżyć i pomóc. Rozmawiam z córką w każdej możliwej sytuacji, a czasami ona zaczyna mówić (co mnie bardzo cieszy) jeśli nie rozumie jakiegoś uczucia staram się jej tłumaczyć, oj jak szybko dziecko chłonie!!!!! "